Συνομιλία
με τον Γέροντα Ηλίε Κλεόπα
284.
Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό, ο οποίος να έχει την καρδιακή προσευχή;
Γνώρισα
μερικούς ερημίτες, που ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το
μοναστήρι Συχαστρία, την Σύχλα, την Παλαιά Αγαπία, το Ποκρώβ, αλλά πόσο είχαν
προοδεύσει στην αρετή μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν απ' αυτό
τον κόσμο.
Είχαν
επίσης την καρδιακή προσευχή, πατέρες από το μοναστήρι μας την
Συχαστρία, όπως ο π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ο Παΐσιος Νικητένκου, μάγειρας του
μοναστηρίου (1970) και ίσως ο αδελφός μου, Γεράσιμος Ηλίε.
Όμως
η καρδιακή προσευχή είναι ένα μυστικό έργο, το όποιο μόνο ο Θεός το
γνωρίζει, και αυτός που την έχει πολύ δύσκολα την λέγει στους άλλους. Μάλιστα
μερικές φορές ούτε ο ίδιος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι έχει την καρδιακή προσευχή.
Υπάρχουν
και λαϊκοί που έχουν αυτή την πνευματική προσευχή, ώστε ξεπερνούν
και τους μοναχούς. Να σας ειπώ ένα θαυμαστό γεγονός που είδα εδώ στην εκκλησία,
πριν από δέκα χρόνια.
Ευρισκόμουν
στο Άγιο Βήμα. Είχα έλθει στην Εκκλησία από τις 4 το πρωί και διάβαζα
την Θεία Μετάληψη μπροστά στην Αγία Τράπεζα γονατιστός.
Μετά
από λίγη ώρα μπήκε μέσα μία γυναίκα να προσευχηθεί, η οποία είχε
έλθει από το βράδυ στο μοναστήρι. Δεν την γνώριζα. Προσκυνούσε όλες τις εικόνες
και έκανε παντού μετάνοιες.
Δεν
γνώριζε ότι κάποιος ήταν στην εκκλησία. Ήταν σκοτάδι διότι
ήταν τότε χειμώνας. Βλέποντας εγώ να προσεύχεται έτσι επίμονα την κοίταζα από
την Ωραία Πύλη και αυτή επήγε και γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας με τα χέρια
υψωμένα ψηλά και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια:
"Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!".
Είδα ένα κίτρινο φως τριγύρω
της και τρόμαξα.
Κατόπιν
η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στην γη και προσευχόταν σιωπηλά. Η
φωτεινή ακτίνα που την περιέλουζε μεγάλωσε περισσότερο και μετά εξαφανίσθηκε.
Κατόπιν, αφού έσβησε το θείο εκείνο φως, η γυναίκα σηκώθηκε στα πόδια της και
βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μία απλή γυναίκα από τα χωριά μας.
Ιδού
λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της
προσευχής. Να που και οι λαϊκοί ξεπερνούν τους μοναχούς. Εγώ έκανα προσκομιδή
και από την μεγάλη μου συγκινήσει άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά στο
χέρι.
Μόνο
ο Θεός γνωρίζει πόσοι εκλεκτοί υπάρχουν σ' αυτό τον κόσμο!
----------------------------------
Από το βιβλίο: Πνευματικοί Διάλογοι με Ρουμάνους Πατέρες
