Γνώρισα
έναν μοναχό που τον έβρισκαν αλλεπάλληλες και ποικίλες θλίψεις. Τον έβλεπα
ωστόσο πάντοτε ήρεμο και συχνά χαρούμενο. Καταγινόταν με τον λόγο του Θεού και
τη νοερά προσευχή.
Τον
παρακάλεσα για την ωφέλεια της ψυχής μου να μου αποκαλύψει από πού αντλούσε
παρηγοριά.
Και
να τι μου απάντησε:
Την
παρηγοριά μου την οφείλω στο έλεος του Θεού και στα συγγράμματα των αγίων
πατέρων, που τα αγάπησα από τα παιδικά μου χρόνια. Όταν έρχονται οι θλίψεις
επαναλαμβάνω κάπου κάπου τα λόγια του ληστή που ομολόγησε πως η κρίσις του Θεού
είναι πάντοτε δίκαιη, σε αντίθεση με την κρίση των ανθρώπων και με αυτή την
ομολογία ο νους του φωτίστηκε και αναγνώρισε τον Σωτήρα.
"Δίκαια τιμωρούμαι γι΄ αυτά που έκανα" είπε.
"Θυμήσου με Κύριε όταν έρθεις στη βασιλεία Σου".
Τα
λόγια τούτα φέρνουν ειρήνη και ηρεμία στην καρδιά μου.
Άλλοτε
πάλι στους λογισμούς που μου προξενούν λύπη και σύγχυση αντιπαραθέτω τα λόγια
του Κυρίου. 'Οποιος δεν παίρνει τον Σταυρό του και δεν με ακολουθεί δεν είναι
άξιος για μαθητής μου".
Τότε
η θλίψη και η σύγχυση φεύγουν απ΄ την ψυχή μου και τη θέση της παίρνουν η χαρά
και η ειρήνη...
Η
επανάληψη της φράσης "Δόξα τω Θεώ για όλα" και "Ας γίνει το
θέλημα του Θεού" έχει απόλυτα ικανοποιητική επενέργεια στην ψυχή, που
δοκιμάζεται από θλίψη όσο μεγάλη και περίπλοκη κι αν είναι αυτή.
Τι
παράξενο! Όταν από κάποια δυνατή θλίψη η ψυχή χάνει κάθε δύναμη και κάθε
αίσθηση τότε αρχίζω να επαναλαμβάνω μηχανικά: "Δόξα
σοι ο Θεός"!
Και η ψυχή ακούγοντας αυτή τη δοξολογία του Θεού, σιγά σιγά
αναζωογονείται, ενθαρρύνεται, παρηγοριέται και ηρεμεί.
Όσοι
με παραχώρηση του Θεού περνούν θλίψεις δεν θα μπορούσαν να τις σηκώσουν αν δεν
στηρίζονταν και βοηθιούνταν μυστικά από τη θεία χάρη.
Χωρίς θλίψεις πάλι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να νιώσει τη
μυστική και συνάμα ουσιώδη θεϊκή παρηγοριά.
Αυτή
του δίνεται ανάλογα με το πλήθος και το μέγεθος των θλίψεων, όπως λέει ο
ψαλμωδός. "Κύριε, ανάλογες με το πλήθος των
θλίψεων που μου έσκιζαν την καρδιά ήταν και οι παρηγοριές Σου που μου ευφραίναν
την ψυχή".
Μια
φορά μου στήσανε παγίδα επικίνδυνη. Το πληροφορήθηκα αλλά δεν είχα κανένα μέσον
για να την αποφύγω. Η θλίψη με εξουθένωσε ψυχικά.
Πήγα
στο κελί μου κι εκεί θυμήθηκα τα λόγια του Σωτήρα.
"Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. να έχετε πίστη στον Θεό. Να
έχετε πίστη και σ΄ εμένα"....
Κάποτε
παραχώρησε ο Θεός να ταλαιπωρηθεί η ψυχή μου από απανωτές θλίψεις για πολύ
καιρό. Και κάποια μέρα από μια ξαφνική θλίψη ένιωσα κάτι σαν χτύπημα στην
καρδιά. Από τότε έμεινα κλεισμένος στο κελί μου για τρεις ολόκληρους μήνες. Επειδή
με συντάραζε νευρικός πυρετός.
Ο Θεός πάντοτε κάνει για μας έργα μεγάλα κι ανεξερεύνητα ΕΝΔΟΞΑ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.
Πρέπει
να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πλάσματά του, ότι βρισκόμαστε ολοκληρωτικά
κάτω από την εξουσία Του και γι΄ αυτό με τέλεια υποταγή, εαυτούς και αλλήλους «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»-
ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και τους αδελφούς μας και ολόκληρη τη ζωή μας
στον Χριστό τον Θεό μας....
Κάποτε
τιμωρήθηκα κι εξευτελίστηκα. Ξαφνικά μέσα στον εξευτελισμό μου αισθάνθηκα μια
ανείπωτη έξαψη σε όλο μου το σώμα μαζί με μία νέκρωση. Κι έπειτα απροσδόκητα η
καρδιά μου φλογίστηκε από μία επιθυμία. Να διασυρθώ και να μαστιγωθώ δημόσια
από έναν δήμιο για τα αμαρτήματά μου.
Τότε
το πρόσωπό μου έγινε ρόδινο και όλη την ύπαρξη μου την κυρίεψε μια
απέραντη χαρά και μια ανέκφραστη γλυκύτητα αισθήματα που με κράτησαν σε έκσταση
για δύο εβδομάδες.
Έτσι απέκτησα σαφή και ακριβή αντίληψη του πώς η αγία ταπείνωση
των μαρτύρων του Χριστού, ενωμένη με τη θεία αγάπη δεν μπορούσε να χορτάσει με
κανένα βάσανο με καμιά τιμωρία.
Κάθε φρικτό μαρτύριο το δέχονταν οι
μάρτυρες σαν δώρο σαν δροσιστικό ποτό. Με αυτό το ποτό έσβηναν τη δίψα της
ταπεινώσεως που φλόγιζε την ψυχή τους.
Η ταπείνωση τελικά είναι
ανεξήγητη χάρη του Θεού που δεν μπορεί να διερευνηθεί. Γίνεται αντιληπτή μόνο
με την πνευματική αίσθηση της ψυχής".
Από το βιβλίο Ασκητικές εμπειρίες Δ΄,
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ι. Μ. Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ι. Μ. Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής
