Αγρυπνίες στην ενορία.Ευλάβεια στα Άγια Λείψανα και τις ιερές εικόνες-Ιε...

\

Χριστιανός ἀληθινός ἤ… περίπου χριστιανός;

 

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ.

Ὁ Χριστός ζητᾶ ἀπό μᾶς τά πάντα.

1) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, λέγοντάς μας: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Δηλ. «Ὅποιος θέλει νά γίνει δικός Μου, πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του, νά σηκώσει τόν Σταυρό του, πού σημαίνει νά νεκρωθεῖ ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ὡς πρός τόν κόσμο (νά ἀποβάλει τό κοσμικό φρόνημα), νά ἀπαρνηθεῖ τόν διάβολο καί νά μέ ἀκολουθήσει τηρώντας ὅλα ὅσα λέω». Ἄν ἀληθινά θέλουμε νά εἴμαστε μαθητές Ἐκείνου, πρέπει νά ξεχάσουμε τελείως τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό μας, νά ἀπορρίψουμε καί νά μισήσουμε κάθε ἁμαρτία· ἀκόμη, θά πρέπει νά κάμνουμε καί τό καλό, νά τηροῦμε ὅλες τίς ἐντολές καί νά νεκρωθοῦμε ὡς πρός τό κοσμικό φρόνημα, τήν ἁμαρτία καί κάθε πάθος. Δέν πρέπει νά ἀφήσουμε ἀνεξάλειπτη καμμία ἁμαρτία, ἀκόμη καί ἄν εἶναι πολύ μικρή, διότι μπορεῖ αὐτή νά μᾶς παρασύρει κατόπιν σέ μεγαλύτερο κακό.

Ἐπιθυμοῦμε τήν αἰώνια ζωή… Θέλουμε νά κερδίσουμε τόν Παράδεισο. Ὅμως, τίποτε δέν κερδίζει κανείς χωρίς κάποιο τίμημα. Θέλουμε νά χτίσουμε τήν οὐράνια κατοικία μας, πού θά διαρκέσει αἰώνια. Ἄν γιά νά χτίσουμε τήν ἐπίγεια, τήν προσωρινή, κατοικία μας καταβάλλουμε τόσους κόπους καί κάνουμε τόσα ἔξοδα, πόσο μᾶλλον θά πρέπει νά κοπιάσουμε γιά νά οἰκοδομήσουμε τήν αἰώνια κατοικία μας. Χρειάζεται νά θυσιάσουμε, νά «χάσουμε», κάποια πράγματα, τά ὁποῖα βέβαια εἶναι μηδαμινά μπροστά στήν αἰώνια χαρά καί μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Γι’ αὐτό λέει καί ἡ Ἀγία Γραφή: «Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς». Δέν εἶναι τίποτα τά παθήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς μπροστά στήν δόξα πού πρόκειται νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ στήν αἰωνιότητα.

Ὡστόσο, ὁ Χριστιανός φαίνεται ὅτι χάνει πολλά πράγματα:

α) Τήν ἄνεσή του.

«Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν». Χρειάζεται νά πάρουμε διαζύγιο ἀπό τήν ἄνεση καί τήν καλοπέραση, ἀπό τήν τήν τεμπελιά καί τήν ἀνεμελιά.

Ἀπαιτεῖται νά ἀσκήσουμε κάποια πίεση στὀν ἑαυτό μας. «Σκάμμα ἐστίν ὁ παρών βίος», λέει ὁ Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Ἡ ἐκκλησία ἔχει δύο Ἑνότητες μελῶν: τήν ἐπίγεια ἤ στρατευομένη καί τήν Οὐράνια ἤ Θριαμβεύουσα. Ἐμεῖς ἀνήκουμε στήν ἐπίγεια. Τό ὄνομα στρατευομένη δέν εἶναι τυχαῖο. Ὑποδηλώνει ὅτι βρισκόμαστε σέ κατάσταση ἐκστρατείας, σέ πολεμικές ἐπιχειρήσεις. Γι’ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνηση, νήψη, ἀπάρνηση τῆς ἄνεσης. Ἡ μάχη εἶναι διαρκής, χωρίς ἐλπίδα ἀνακωχῆς. Οἱ ἐνέδρες τοῦ ἐχθροῦ πολλές. Δέν χωράει τεμπελιά, ἀμέλεια καί ἀπροσεξία.

β) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τίς ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς.

Ὄχι ὅλες τίς ἀπολαύσεις, ἀλλά μόνον τίς ἁμαρτωλές, αὐτές πού τελικά ἀποδεικνύονται μάταιες καί μᾶς κάνουν νά βιώνουμε τήν δυστυχία, τήν ἀηδία καί τόν θάνατο. Γι’ αὐτό λέει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:«Πάντων ἀπόλαυσον, μόνον ἁμαρτίας ἀπόστηθι».

γ) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τό κοσμικό μέλλον μας, ἴσως καί τήν καρριέρα μας.

Παραδείγματα πολλά ἀπό τήν ζωή τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων ἀλλά καί τῶν συγχρόνων Χριστιανῶν, π.χ. Μακρῆς (πόλεμος ἀπό Μασωνία), σύγχρονοι Ρῶσοι χριστιανοί ἐπιστήμονες (ἅγιος Λουκᾶς Κριμαίας, ὁ ἰατρός).

δ) Μᾶς ζητάει νά ἀπαρνηθοῦμε τήν ἀναγνώριση τοῦ κόσμου, τῶν συγγενῶνκαί τῶν φίλων μας.

Γεύεται κάποτε καί τόν διωγμό, ἀκόμη καί ἀπό τούς λεγόμενους δικούς του ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος μᾶς τό εἶπε:

«Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν διωχθήσονται». Κάνει ἐντύπωση τό «Πάντες».

 Θά τολμούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἄν δέν ἔχουμε διωγμό θά πρέπει νά ἀνησυχοῦμε γιά τήν ποιότητα τοῦ χριστιανισμοῦ μας. Πάλι, ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ἀλλοίμονο ἄν σᾶς ποῦν καλά (σᾶς ἀποδεχθοῦν καί σᾶς ἐπαινέσουν) ὅλοι οἱ ἄνθρωποι».

Αὐτό σημαίνει ὅτι συμβιβαζόμαστε μέ ὅλους, πᾶμε ὅπως φυσάει ὁ ἄνεμος. Ἀντιθέτως, εἴμαστε μακάριοι ὅταν μᾶς ὀνειδίσουν, μᾶς διώξουν, μᾶς συκοφαντήσουν, μᾶς περιφρονήσουν, διότι θέλουμε νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό καί νά τηρήσουμε τό εὐαγγέλιο. Ἡ σύγκρουση μέ τόν κόσμο (τό κοσμικό πνεῦμα) εἶναι ἀναπόφευκτη. Ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας, ἡ πόλωση εἶναι πολύ ἔντονη. Τεράστια ἀπόσταση χωρίζει τήν κατά Χριστόν ζωή ἀπό τήν ζωή τοῦ κόσμου.

Συνεχίζεται…

Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

http://www.hristospanagia.gr/?p=33566

13.ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ, ΙΓ΄ ΜΕΡΟΣ, ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡ...

Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό, ο οποίος να έχει την καρδιακή προσευχή;

Συνομιλία με τον Γέροντα Ηλίε Κλεόπα

284. Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό, ο οποίος να έχει την καρδιακή προσευχή;

Γνώρισα μερικούς ερημίτες, που ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το μοναστήρι Συχαστρία, την Σύχλα, την Παλαιά Αγαπία, το Ποκρώβ, αλλά πόσο είχαν προοδεύσει στην αρετή μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν απ' αυτό τον κόσμο.

Είχαν επίσης την καρδιακή προσευχή, πατέρες από το μοναστήρι μας την Συχαστρία, όπως ο π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ο Παΐσιος Νικητένκου, μάγειρας του μοναστηρίου (1970) και ίσως ο αδελφός μου, Γεράσιμος Ηλίε.

Όμως η καρδιακή προσευχή είναι ένα μυστικό έργο, το όποιο μόνο ο Θεός το γνωρίζει, και αυτός που την έχει πολύ δύσκολα την λέγει στους άλλους. Μάλιστα μερικές φορές ούτε ο ίδιος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι έχει την καρδιακή προσευχή.

Υπάρχουν και λαϊκοί που έχουν αυτή την πνευματική προσευχή, ώστε ξεπερνούν και τους μοναχούς. Να σας ειπώ ένα θαυμαστό γεγονός που είδα εδώ στην εκκλησία, πριν από δέκα χρόνια.

Ευρισκόμουν στο Άγιο Βήμα. Είχα έλθει στην Εκκλησία από τις 4 το πρωί και διάβαζα την Θεία Μετάληψη μπροστά στην Αγία Τράπεζα γονατιστός.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε μέσα μία γυναίκα να προσευχηθεί, η οποία είχε έλθει από το βράδυ στο μοναστήρι. Δεν την γνώριζα. Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες.

Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν στην εκκλησία. Ήταν σκοτάδι διότι ήταν τότε χειμώνας. Βλέποντας εγώ να προσεύχεται έτσι επίμονα την κοίταζα από την Ωραία Πύλη και αυτή επήγε και γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας με τα χέρια υψωμένα ψηλά και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια:

"Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!".

Είδα ένα κίτρινο φως τριγύρω της και τρόμαξα.

Κατόπιν η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στην γη και προσευχόταν σιωπηλά. Η φωτεινή ακτίνα που την περιέλουζε μεγάλωσε περισσότερο και μετά εξαφανίσθηκε. Κατόπιν, αφού έσβησε το θείο εκείνο φως, η γυναίκα σηκώθηκε στα πόδια της και βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μία απλή γυναίκα από τα χωριά μας.

Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής. Να που και οι λαϊκοί ξεπερνούν τους μοναχούς. Εγώ έκανα προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκινήσει άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά στο χέρι.

Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσοι εκλεκτοί υπάρχουν σ' αυτό τον κόσμο!

----------------------------------

Από το βιβλίο: Πνευματικοί Διάλογοι με Ρουμάνους Πατέρες

http://www.pigizois.net/vivlia/erotapantiseis/sinomilia10.htm

Ὁ Χριστός μας, κάνει νύμφη Του τὴν ψυχή σου γιὰ πάντα

Ὅταν τοῦ εἶπα ὅτι φεύγω ὁριστικὰ γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ ὅτι σὲ λίγες ἡμέρες θὰ μὲ χειροθετοῦσαν, σκίρτησε ὁ Γέροντας ἀπὸ χαρά. 

Πόσα δὲ μοῦ εἶπε καὶ δὲ μὲ συμβούλευσε αὐτὴ τὴ μέρα! Στὸ τέλος, ὅταν θὰ ἀποχαιρετιόμασταν, πῆρε πολὺ φυσικὰ τὸ χέρι μου καὶ τὸ φίλησε… 

Ἐγώ, ζώντας μέσα στὸ μυστήριο ποὺ μὲ περιέβαλλε, ἀναρωτήθηκα μέσα μου τί σημασία νὰ εἶχε αὐτό. Ὁπότε μοῦ λέει:

 – Βλέπεις τί ἔκανα τώρα; 

– Μάλιστα. Μοῦ φιλήσατε το χέρι, ἐμένα τοῦ ἀθλίου  καὶ ἀναξίου.

 – Λοιπόν, πρέπει νὰ ξέρεις, ὅτι μὲ τὴ χειροθεσία σου ὁ Χριστὸς θὰ σὲ ἐναγκαλισθεῖ, θὰ σὲ καταφιλήσει, θὰ γίνεις δικός Του. Θὰ γίνει δικός σου. 

Ὁ Χριστός μας κάνει νύμφη Του τὴν ψυχή σου, γιὰ πάντα. Γιὰ τὴν αἰωνιότητα. 

Νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ θὰ προσευχηθῶ γιὰ σένα, διότι σ’ ἀγαπῶ πολύ. 

Ἡ ψυχή σου εἶναι εὐαίσθητη καὶ ἔχει ὅλες τὶς καλὲς προϋποθέσεις νὰ ἀγαπήσεις πολὺ τὸν Χριστό, ὅπως πρέπει. 

Τέτοιες ψυχὲς θέλει νύμφες Του ὁ Χριστός. Καὶ συμπλήρωσε: Ἅμα ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τὴ δύναμη τῆς καρδιᾶς σου τὸ Χριστό μας, ὅλα θὰ εἶναι εὔκολα. Καὶ ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ταπείνωση. 

Τότε ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς θὰ τοὺς ἀγαπᾶς ἀβίαστα καὶ αὐθόρμητα, μὲ τὴν ἴδια τοῦ Χριστοῦ ἀγάπη.

Διότι δὲν θὰ εἶσαι ἐσὺ ποὺ ἀγαπᾶς, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ποὺ κατέχει τὴν καρδιά σου.  

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου

Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=2087

Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=2087

ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ....

                               

Η  ΕΥΧΗ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΣΤΟΜΑ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΓΕΡΟΝΤΩΝ 

  

Π Ρ Ο Σ  Τ Α  Ο Υ Ρ Α Ν Ι Α        

 

Οσίου Πορφυρίου: Το μυστικό της καλής συζυγίας

Η αγάπη δεν ζητιέται

μα γεννιέται ... 
Ο Γέροντας είπε μια μέρα σε μία
πνευματική του κόρη:
Έλα κοντά μου να σου πω ένα μυστικό.

Αυτό αν εφαρμόσεις, θα δεις τον άντρα

 σου να έρχεται και να σε αναζητά, όπου

είσαι, χωρίς να ξέρει γιατί.

 Και θ’ απορεί κι ο ίδιος!

Το μυστικό είναι τούτο: 

Να προσεύχεσαι γι αυτόν μυστικά! 

Έτσι, μυστικά θα πηγαίνει η αγάπη σου

και θα τον καλεί. 

Μη του λες τη λέξη σ’ αγαπώ,

αλλά προπάντων μην απαιτείς

να σου τη λέει.

Η αγάπη δεν ζητιέται μα γεννιέται.

Η αγάπη δεν λέγεται, εμπνέεται.

Να τυλίγεις τον αγαπημένο σου

 με θαλπωρή μυστικά δια της προσευχής. 

Τότε, κι ο πιο εύθικτος χαρακτήρας

δεν αντιδρά.

Η μυστική μετάδοση της αγάπης διώχνει

τις φοβίες της δέσμευσης και καταπίεσης

και οι ευθύνες του γίνονται ελαφρές

 και κάποτε αγαπητές.

Ένας κόκκος ανιδιοτελούς αγάπης

 να υπάρχει μέσα μας,

έρχεται σιγά-σιγά η χάρη και τον κάνει

 να πετάξει δυο φυλλαράκια.

Γρήγορα μετά μεγαλώνει».

------------------------------------------------

Ότε καιρός...Ορθοδόξου ανωνύμου μοναχής

Από το βιβλίο: ΟΙΝΟΝ  ΟΥΚ  ΕΧΟΥΣΙ....

ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΝΗ

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ

ΑΒΕΕ www.eptalofos.gr

Μια φορά μου στήσανε παγίδα επικίνδυνη. Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

 

Γνώρισα έναν μοναχό που τον έβρισκαν αλλεπάλληλες και ποικίλες θλίψεις. Τον έβλεπα ωστόσο πάντοτε ήρεμο και συχνά χαρούμενο. Καταγινόταν με τον λόγο του Θεού και τη νοερά προσευχή.

Τον παρακάλεσα για την ωφέλεια της ψυχής μου να μου αποκαλύψει από πού αντλούσε παρηγοριά.

Και να τι μου απάντησε:

Την παρηγοριά μου την οφείλω στο έλεος του Θεού και στα συγγράμματα των αγίων πατέρων, που τα αγάπησα από τα παιδικά μου χρόνια. Όταν έρχονται οι θλίψεις επαναλαμβάνω κάπου κάπου τα λόγια του ληστή που ομολόγησε πως η κρίσις του Θεού είναι πάντοτε δίκαιη, σε αντίθεση με την κρίση των ανθρώπων και με αυτή την ομολογία ο νους του φωτίστηκε και αναγνώρισε τον Σωτήρα.

"Δίκαια τιμωρούμαι γι΄ αυτά που έκανα" είπε. "Θυμήσου με Κύριε όταν έρθεις στη βασιλεία Σου".

Τα λόγια τούτα φέρνουν ειρήνη και ηρεμία στην καρδιά μου.

Άλλοτε πάλι στους λογισμούς που μου προξενούν λύπη και σύγχυση αντιπαραθέτω τα λόγια του Κυρίου. 'Οποιος δεν παίρνει τον Σταυρό του και δεν με ακολουθεί δεν είναι άξιος για μαθητής μου".

Τότε η θλίψη και η σύγχυση φεύγουν απ΄ την ψυχή μου και τη θέση της παίρνουν η χαρά και η ειρήνη...

Η επανάληψη της φράσης "Δόξα τω Θεώ για όλα" και "Ας γίνει το θέλημα του Θεού" έχει απόλυτα ικανοποιητική επενέργεια στην ψυχή, που δοκιμάζεται από θλίψη όσο μεγάλη και περίπλοκη κι αν είναι αυτή.

Τι παράξενο! Όταν από κάποια δυνατή θλίψη η ψυχή χάνει κάθε δύναμη και κάθε αίσθηση τότε αρχίζω να επαναλαμβάνω μηχανικά: "Δόξα σοι ο Θεός"!

Και η ψυχή ακούγοντας αυτή τη δοξολογία του Θεού, σιγά σιγά αναζωογονείται, ενθαρρύνεται, παρηγοριέται και ηρεμεί.

Όσοι με παραχώρηση του Θεού περνούν θλίψεις δεν θα μπορούσαν να τις σηκώσουν αν δεν στηρίζονταν και βοηθιούνταν μυστικά από τη θεία χάρη.

Χωρίς θλίψεις πάλι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να νιώσει τη μυστική και συνάμα ουσιώδη θεϊκή παρηγοριά.

Αυτή του δίνεται ανάλογα με το πλήθος και το μέγεθος των θλίψεων, όπως λέει ο ψαλμωδός. "Κύριε, ανάλογες με το πλήθος των θλίψεων που μου έσκιζαν την καρδιά ήταν και οι παρηγοριές Σου που μου ευφραίναν την ψυχή".

Μια φορά μου στήσανε παγίδα επικίνδυνη. Το πληροφορήθηκα αλλά δεν είχα κανένα μέσον για να την αποφύγω. Η θλίψη με εξουθένωσε ψυχικά.

Πήγα στο κελί μου κι εκεί θυμήθηκα τα λόγια του Σωτήρα.

"Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. να έχετε πίστη στον Θεό. Να έχετε πίστη και σ΄ εμένα"....

Κάποτε παραχώρησε ο Θεός να ταλαιπωρηθεί η ψυχή μου από απανωτές θλίψεις για πολύ καιρό. Και κάποια μέρα από μια ξαφνική θλίψη ένιωσα κάτι σαν χτύπημα στην καρδιά. Από τότε έμεινα κλεισμένος στο κελί μου για τρεις ολόκληρους μήνες. Επειδή με συντάραζε νευρικός πυρετός.

Ο Θεός πάντοτε κάνει για μας έργα μεγάλα κι ανεξερεύνητα ΕΝΔΟΞΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πλάσματά του, ότι βρισκόμαστε ολοκληρωτικά κάτω από την εξουσία Του και γι΄ αυτό με τέλεια υποταγή, εαυτούς και αλλήλους  «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»- ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και τους αδελφούς μας και ολόκληρη τη ζωή μας στον Χριστό τον Θεό μας....

Κάποτε τιμωρήθηκα κι εξευτελίστηκα. Ξαφνικά μέσα στον εξευτελισμό μου αισθάνθηκα μια ανείπωτη έξαψη σε όλο μου το σώμα μαζί με μία νέκρωση. Κι έπειτα απροσδόκητα η καρδιά μου φλογίστηκε από μία επιθυμία. Να διασυρθώ και να μαστιγωθώ δημόσια από έναν δήμιο για τα αμαρτήματά μου.

Τότε το πρόσωπό μου έγινε ρόδινο και  όλη την ύπαρξη μου την κυρίεψε μια απέραντη χαρά και μια ανέκφραστη γλυκύτητα αισθήματα που με κράτησαν σε έκσταση για δύο εβδομάδες.

Έτσι απέκτησα σαφή και ακριβή αντίληψη του πώς η αγία ταπείνωση των μαρτύρων του Χριστού, ενωμένη με τη θεία αγάπη δεν μπορούσε να χορτάσει με κανένα βάσανο με καμιά τιμωρία.

Κάθε φρικτό μαρτύριο το δέχονταν οι μάρτυρες σαν δώρο σαν δροσιστικό ποτό. Με αυτό το ποτό έσβηναν τη δίψα της ταπεινώσεως που φλόγιζε την ψυχή τους.

Η ταπείνωση τελικά είναι ανεξήγητη χάρη του Θεού που δεν μπορεί να διερευνηθεί. Γίνεται αντιληπτή μόνο με την πνευματική αίσθηση της ψυχής".

Από το βιβλίο Ασκητικές εμπειρίες Δ΄, 
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ι. Μ. Παρακλήτου 
Ωρωπός Αττικής